Dom Fortepian

Dom jednorodzinny pod Krakowem. Inspiracje do projektu zaczerpnięte z różnych dziedzin sztuki- muzyki, architektury, oraz krajobrazu naturalnego.

DŹWIĘK – forma
Jedna z definicji mówi że muzyka jest: dziedziną sztuk pięknych, która wpływa na psychikę człowieka przez dźwięki. Celem muzyki jest samo ekspresja oraz przekaz subiektywnych uczuć kompozytora. Inną dziedziną sztuk pięknych jest architektura. Analogie między tymi dwoma dyscyplinami nie wydają się być przesadnie odległe. Można je sprowadzić do tego samego: oddziaływania na drugiego człowieka.

Fizyczne cechy zjawiska dźwięku to: wysokość, głośność, czas trwania i barwa. Architektura może je interpretować dosłownie nawiązując do kolejnych wymiarów fizycznych budowli ale może też przyjąć wersję całkowicie abstrakcyjną.

FORTEPIAN – instrument i jego intrygująca bryła jako koncept Domu Fortepian
Wnętrze budynku jednorodzinnego staje się pudłem rezonansowym dla mieszkańców – miejscem życia i rozmów. Budynek łapie częstotliwości i zwielokrotnia wytwarzane przez domowników dźwięki. Odgrywa historię mieszkańców tak jak fortepian tworzy melodię. Odcina hałas zewnętrzny pozostawiając tylko dźwięki rezonujące wewnątrz. Piano e forte czyli wnętrze i zewnętrze.

KLAWIATURA – rytm oraz kontrast
Cztery elewacje Domu Fortepian tworzą rozpoznawalny i charakterystyczny rysunek nawiązujący do układu klawiszy. Naprzemienny takt dwóch kolorów i materiałów. Białemu odpowiada jasna, kamienna okładzina ścian, natomiast czarnemu, szkło wypełniające wnęki okienne. Czerń i biel klawiszy jako rytm elewacji oraz sekwencja świateł i cieni we wnętrzu. Kolejne muzyczne zapożyczenie dla domu kompozytora.

CISZA – pejzaż, krajobraz
Johny Cage i jego awangardowe dzieło muzyczne o tytule: 4’33’’. Przełom w postrzeganiu ciszy i zarazem manifest. Kompozycja wykonywana na dowolnych instrumentach w której nigdy nie pojawia się żaden dźwięk. Utwór o długości 4 minut i 33 sekund to refleksja na temat tego że przerwy w utworach są kluczowe dla całości oraz że dźwięki i muzyka mogą zaistnieć tylko w kontekście ciszy.

Architektura ciszę może interpretować jako krajobraz. Budynki nie istnieją bez miejsca ani nie lewitują w próżni przestrzeni kosmicznej. Muszą łagodnie wpisywać się w pejzaż lub agresywnie stać w kontrze do niego. Niezależnie od idei, czy kontrowersyjnego stanowiska zawsze będą na swój sposób współistnieć z otoczeniem.

ŚWIĄTYNIA – dom
Klasyczna forma prostopadłościennej bryły otoczonej kolumnadą. Interpretacja świątyni greckiej i adaptacja na przeciwną funkcję. Świątynia jako dom i ludzie zamiast duchów. Z Sacrum do Profanum. Powtarzalność rytmu wnęk okiennych, biały kamień, proporcje budynku i inne zapożyczenia antycznych wzorców. Porządek kolumn greckich, elegancja fortepianu oraz styl starożytny jako niedościgniony wzorzec dystyngowanych rozwiązań.